Dag 5 Fort Stockton - Santa Fe (30 juli 2011)

Ontbijt werd er in het Motel 6 niet geserveerd. Wel koffie. Deze keer smaakte die best aardig. Zo goed dat ik er nog een nam. Veel honger had ik niet. Er zaten nog bananen, nectarines, worteltjes en yoghurtjes in de koelbox. Ook lekker als ontbijt. Gisteravond had ik ook al het avondeten overgeslagen. Tja, dat eten vult nogal.

Motel 6 was goed bevallen. Nette kamer, maar heel karig zoals altijd bij deze keten. Alleen de draadloze internetverbinding was waardeloos. Als je bij het zwembad ging zitten was er iets mogelijk, maar niet veel. En dan te bedenken dat het hier 3 dollar per 24 kostte dat internet.

Er stond een pittige reis op het programma van Fort Stockton, Texas tot Santa Fe, New Mexico. Voorlopig de laatste pittige dag. Vanaf morgen iets rustiger en meer te zien op de route. Eerst maar eens naar het eerste dorpje: Pecos (spreek uit: P-kus). Totaal 85 kilometer over een verlaten weg.

Welkom in Pecos

Pecos zou de plek moeten zijn waar ooit de eerste rodeo plaatsvond. Bij binnenkomst in het dorp word je dan ook begroet door een soort reclamebord van Pecos Bill. Volgens de lokale bevolking ‘The roughest, toughest cowboy who ever rode’. De stoerste en ruigste cowboy ooit dus. Ja, zelfs als er niks te beleven is in een dorp, dan verzinnen ze wel iets.

Gebouwen in westernstijl, Pecos

Beetje door het dorp gereden. Er stonden enkele oude gebouwtjes in westernstijl en voor de rest zeer armoedige woonwagens. Van huizen was nauwelijks sprake. Gek al die armoede terwijl het stikt van de olievelden.

Woonwagens in Pecos

Ik was hier ook voor een tankstop. Na 585 kilometer wel nodig. Met 12 verse gallons in de tank kon ik weer door richting Carlsbad Caverns. Ook weer een verlaten weg. Alleen links en rechts tientallen ja-knikkers die olie uit de grond pompten.

Olieveld

Bij Carlsbad zei de navigatie ‘bestemming bereikt’. Nou, mooi niet. De ingang van de Carlsbad Caverns, de druipsteengrotten, bevond zich nog 45 kilometer verderop. Maar hier kijken we niet op een litertje benzine meer of minder. Het laatste deel ging over een mooie bergweg naar de grotten met links en rechts een totaal verbrand landschap.

Weg naar Carlsbad Caverns

Aangekomen bij de grotten kocht ik meteen een America the beautiful pass. Met deze kaart van 80 dollar kun je een jaar lang allen nationale parken bezoeken zonder te betalen. Dat geld gaat makkelijk terugverdiend worden komende dagen.

Via een wandelpad van 2 kilometer liepen we naar beneden. Onderweg waren al mooie druipsteenfiguren te zien. Beneden, op 230 meter onder de grond, was het helemaal mooi. Een pad van nog eens 2 kilometer voerde je langs alle mogelijke druipsteenformaties.

Carlsbad Caverns

Met een lift ging iedereen weer naar boven. Wandelen mocht ook. Geen zin in. Buiten bedroeg de temperatuur 33 graden. Een groot verschil met de grot waar het maar 15 graden was.

Lunchtijd! En wel in Carlsbad zelf bij Wendy’s. Friet met een bakje chili con carne en een kipburger plus een beker huisgemaakte ijsthee. Goed te doen en bij elkaar $ 6,30.

Wendy's restaurant

Door naar het noorden richting Roswell. Op dorre vlaktes na was er onderweg weinig te zien. Ja, de vluchtstrook die op veel plaatsen vol lag met resten van kapotte banden. Inmiddels had ik profijt van het tijdsverschil omdat in New Mexico de klok een uurtje terug kon.

Roswell, ook weer zo’n stadje waar eigenlijk niks te doen is. Toch hebben ze wat verzonnen. In juli 1947 is er hier namelijk, zegt men, een ufo geland compleet met buitenlandse wezens en dat zal je weten ook. Heel het stadje is er van doordrongen. Zelfs het Mexicaanse restaurant heeft de mariachi’s in alien-stijl op de gevel getekend. Men heeft een heel museum aan het incident gewijd. Omdat het al kwart voor vijf was mocht ik gratis naar binnen. Leuk om te zien, of eerder lachwekkend. Misschien is het ook wel waar. Wie zal het zeggen?

Alles draaide om buitenaardse wezens

Het laatste stukje van vandaag. Nog 310 kilometer. Twee uur rijden, kwartiertje rust. Alleen nu even niet. Gewoon in een ruk. Temperatuur 37 graden en zon fel op de auto. Donkere wolken pakten zich samen en zo af en toe viel er een bui. Niet heel spectaculair. Links en rechts dorre vlaktes met soms kuddes stieren en een heel enkel dorp zoals bijvoorbeeld Vaughn, waar ongeveer 90 % van de zaken failliet en totaal vervallen waren. Inmiddels zat ik op 1.800 meter hoogte. Gek, want er was geen berg te bekennen op de doorgaande route. De zon en afwisselend regen maakte het landschap alleen maar mooier. Hun slogan is niet voor niets ‘New Mexico, land of enchantment’. Land van betovering.

Dorre vlakte in New Mexico

Om kwart over acht checkte ik in bij het Red Roof in Santa Fe. Twee nachten voor 115 dollar. Een gigantische kamer die op de deur werd aangeduid met home office. Buiten was het lekker fris. Slechts 18 graden door al die regen.

In de kamer reisverslag typen en uitrusten. Mocht ook wel na ruim 700 kilometer rijden.

Kantoor op hotelkamer