Dag 17 Big Bend National Park (11 augustus 2011)

Met al die benauwdheid was het moeilijk slapen vannacht. Er zat wel airco in de kamer, maar door het lawaai vond ik het niks om die aan te laten. Daarom zette ik de ventilator aan. Zo elk anderhalf uur kwam er ook nog eens een trein langs en Amerikaanse treinen maken nogal lawaai als ze een dorp naderen. Ook hoorde ik steeds geritsel in de kamer. Ik besteedde er weinig aandacht aan totdat het irritant begon te worden. Geen muizen te bekennen. Op een gegeven moment wist ik het. Het kwam van de koelbox. En wat bleek? Er zat een dikke kakkerlak onder die weg probeerde te kruipen. Ik heb hem daarbij een handje geholpen.

Antieke hotelkamer The Maverick Inn

Ontbijt was zoals altijd weer het bekende bakje koffie en een donut met cream cheese. Daarna nog een glaasje nepsap en zo was het tijd om te gaan.

Om iets voor tienen vertrok ik naar de supermarkt voor een heel brood. Zo kon ik de dag weer doorkomen. De tank werd eveneens bijgevuld want ik zou weer naar verlaten gebied gaan.

De rit die volgde was er een van totaal 130 kilometer naar het zuiden. Er vond een korte tussenstop plaats in Terlingua Ghost Town. Een spookstadje dat lang geleden is verlaten. Er wonen een paar mensen en ze hebben er wat barretjes en een enkel hotelletje neergezet om het voor toeristen aantrekkelijk te maken. Dat is het echter niet.

Ruïnes van verlaten huizen in Terlingua Ghost Town

Veel meer dan wat oude ruïnes en stukken oud ijzer trof je er niet aan en daarom gauw door.

Weggeroeste auto in Terlingua Ghost Town

Rond twaalf uur reed ik Big Bend National Park binnen. Dit gigantische natuurgebied grenst aan Mexico en wordt alleen gescheiden door de Rio Grande rivier. Vanaf de entree was het nog eens 30 kilometer naar het infocentrum voor een toegangskaartje om op de ruit te plakken.

Kaktus in Big Bend National Park

Het is absoluut niet toegestaan om de grens te passeren. Je mag wel Mexico in, maar niet meer terug. Dat zou dan op straffe van een boete van maximaal 5.000 dollar zijn en/of een jaar celstraf. De verleiding was groot om over te steken. Temeer omdat op sommige plekken de rivier heel ondiep was en je er zo doorheen zou kunnen lopen. Toch deed ik het niet.

De Rio Grande met rechts Mexico en links Amerika

Waarschijnlijk werd hier ’s nachts nogal vaak illegaal de grens gepasseerd. Bij de mooie uitzichtpunten aan de rivier stond vaak zelfgemaakt Mexicaans handwerk. Dingen als beschilderde steentjes, wandelstokken en armbandjes. Zonder personeel erbij en geld mocht je in een potje doen. Iemand moest het er neer hebben gezet en het af en toe ophalen. Later kwam ik erachter dat je die dingetjes eigenlijk niet mocht kopen. Er zou dan sprake zijn van contraband (smokkelarij). Toch had ik een armbandje als souvenir gekocht.

Illegale handelswaar

Aan de andere kant van de grens hoorde ik op een gegeven moment een Mexicaan zingen. Hij riep nog “Come down, amigo”, maar dat deed ik niet. De donkere onweerslucht was daarvoor de reden. Anders had ik hem wel even willen spreken.

Ingezoomd op de Mexicaanse kant

Afstanden in het park waren erg flink. Ik heb er circa 260 kilometer afgelegd. Dat lukt niet op de fiets of te voet. Vooral in het begin was het zeer warm. Maximum vandaag 43 graden. Later zou het aanmerkelijk koeler worden.

Heet in Big Bend

Volgende bestemming: de warmwaterbron. Volgens de ranger de moeite waard. Alleen weet ik nu wel beter. Het was gewoon een modderig poeltje aan de Rio Grande. Je kon er met je voeten in. Niet meer dan dat.

Modderige warmwaterbron

Overal waar je stopte waren de uitzichten prachtig. Rotsen in alle soorten en maten en heel veel flora en fauna. Zou je niet verwachten in een woestijngebied.

Weidse rotslandschappen

Aan sommige rotsen kon je aflezen dat ze er al miljoenen jaren stonden gezien de diverse kleuren.

Miljoenen jaren oude rots in diverse kleuren

Laatste stoppunt bevond zich helemaal onderin het park: Santa Elena Canyon. Daar waar de rivier zich een weg heeft gebaand door de rotsen. Aan zowel de Amerikaanse als Mexicaanse kant waren de rotsen gigantisch hoog. Heel indrukwekkend. Jammer dat het regende en in de verte rommelde anders had ik het wandelpad af kunnen maken voor nog meer spectaculaire uitzichten.

Santa Elena Canyon

Ook hier was het riviertje maar een paar metertjes breed en helemaal niet zo diep.

Rio Grande bij Santa Elena Canyon

Hierna reed ik weer richting uitgang. Onderweg kwam ik nog een paar wilde zwijnen tegen, zowel op de weg als in de struiken.

Wild zwijn

Na het verlaten van het park resteerden er nog 130 kilometer naar de Alpine. Dit alles over een verlaten weg. Meer dan 10 tegenliggers was ik niet tegengekomen. Twintig kilometer voor Alpine had de douane weer een permanente controlepost ingericht. Na het beantwoorden van een paar vragen mocht ik door.

Na enkele verfrissende buiten zat ik om tien uur weer in het motel.