Dag 18 Alpine - San Antonio (12 augustus 2011)

Voor vandaag waren er geen hele concrete plannen. Een ding stond wel vast. Ik moest van Alpine naar San Antonio zien te geraken.

Na het ontbijt heb ik uitgecheckt in het motel en ben ik naar het centrum van het stadje gereden.

Mijn voordeur van The Maverick Inn Motel

Alpine bleek best een flink stadje te zijn. Het is ook ongeveer de enige plaats van betekenis binnen een straal van 130 kilometer naar het oosten, westen, zuiden en noorden. Bijna niet voor te stellen voor ons Nederlanders. De rest van de dorpjes zijn vele kleiner of bijna spookstadjes waar nauwelijks meer mensen wonen.

Main Street in Alpine

Bij het visitors center ontving ik diverse brochures over musea en andere dingen. Het was allemaal even fantastic en fabulous en weet ik wat allemaal. Datzelfde had de receptioniste van het hotel mij ook al verteld. Als iedereen het helemaal geweldig vindt dan weet je het wel in Amerika... Ik hield het bij een wandeling over Main Street. Geen musea voor mij.

Mooie muurschildering in Alpine

Rond twaalf uur vertrok in weer over Highway 90 naar het oosten. Onderweg was er niet veel meer dan een rotsige omgeving te zien. Af en toe reed je over een viaduct van en droge rivierbedding. Het waren in ieder geval geen plekken waar je zo uitstapte en een bergwandeling ging maken. Dan kan in Texas eenvoudigweg niet. Vrijwel alles is in deze staat omheind met hekken. Ook het ogenschijnlijke niemandsland. In Texas is namelijk 98 % van het grondgebied in private handen. Slechts 2 % is openbaar. In andere staten is dat een ander geval. Vrijwel nergens in Colorado zag ik bergen die met een omheining waren afgesloten.

Uitzicht vanaf Highway 90

De lunch werd genuttigd op een van de vele picknickplaatsen langs de verlaten highway.

Lunch aan een picknicktafel

En weer verder. Veel was er verder niet te zien langs de weg. Dorre vlaktes met bergen en over de zandpaden aan beide kanten reed heel vaak de Border Patrol (douane) omdat je hier dicht bij de grens zat.

Volgende stop werd Langtry. Ook een gehucht van niks, maar wel met een chamber of commerce (kamer van koophandel) en daar haal je in Amerika de toeristische informatie. Ze bleken een cactustuin te hebben en een authentiek gebouwtje uit de cowboytijd. Mevrouw overhandigde mij weer veel te veel folders. Tevreden kon ik zo weer vertrekken.

Westerngebouw in de tuin van de kamer van koophandel
in Langtry

Nu op naar de Pecos River. Een 1.490 kilometer lange zijarm van de Rio Grande. Via een spectaculaire brug reed je eroverheen.

Brug over de Pecos River

Bij de picknicktafels op een heuveltje was er mooi de gelegenheid om foto’s te maken. Zo kon je precies zien waar hij uitmondde in de Rio Grande

Uitmonding van de Pecos River in de Rio Grande

Nu was het op naar Amistad National Recreation Area voor een bezoek aan de Amistad Dam. Amistad is Spaans voor vriendschap. Het is dan ook een dam die Amerika en Mexico samen hebben gebouwd en voor de helft in Amerika en voor de helft in Mexico ligt.

Amistad Dam

Voorzichtig reed ik erheen. Het zou maar gebeuren dat ik ineens met die auto de grens over reed. Dat is verboden in verband met de verzekering. Uiteindelijk wist ik hem met goedkeuring van de douanebeambte net voor de grens grens te parkeren. Hij gaf mij toestemming om de dam op te lopen tot aan de Mexicaanse grenspost. Aangezien om 18.00 uur alle hekken dicht zouden gaan, leek het hem en mij niet verstandig om helemaal de grens over te gaan. “Ben maar liever om tien voor zes terug”, zei hij. Zo liep ik dus niemandsland in of eigenlijk toch een beetje Mexico.

Grenspost van Mexico

Midden op de dam stond een standbeeld. Precies op de grens.

De grens precies in het midden

Ik liep tot bij het Mexicaanse hek en toen weer terug met een heleboel foto’s van dit bijzondere evenement. Vol trots wilde ik mijn paspoort laten zien bij de Amerikaanse grens, maar diezelfde amigo vond het niet nodig. Nee, want ik was toch niet de officiële Mexicaanse grens gepasseerd.

Amerikaanse douane

Het avondeten vond plaats in Del Rio bij Whataburger. Een van de vele ketens hier. Zij hebben als specialiteit dat ze je bestelling aan tafel komen brengen. De ober heeft dan een heel dienblad vol met ketchup en peper/zout plus servetten om ook nog eens uit te delen.

Whataburger

Na het avondeten weer de weg op naar eindbestemming San Antonio met een korte stop in Uvalde om de benen te strekken.

Uvalde

Halverwege de rit mocht dan toch het paspoort getrokken worden bij een controlepost van de U.S. Border Patrol.

Om half tien kwam ik in San Antonio aan bij de Homegate Studios and Suites. Twee nachten 107 dollar. Klinkt luxe, maar het interieur is vrij gedateerd en bij aankomst liepen er diverse kansloze figuren rond. Een dunne dame in bh en onderbroek was de vuilnis aan het buiten zetten en op het balkon hingen wat Mexicanen. Het zwembad zat zelfs nog stampvol op dit tijdstip. Van al het afval bij de geparkeerde auto’s werd je ook niet heel vrolijk. We zullen wel zien de komende dagen wat het hier is.